Mnogo je filmova snimljeno o raznim Biblijskim pričama, ali i o životu i smrti Isusa Hrsita. Ipak, uzevši u obzir koliko se filmova godišnje snima u svijetu, a naročito u Holivudu, ta brojnost filmova se sa sigurnošću može reći da je mala.

Iako mala, problem se ne ogleda u kvantitetu, nego u kvalitetu. Prava istina (koja se uvijek krije u knjigama) se kroz moderni aspekt umjetnosti teško prikazuje u njenom najslikovitijem obliku, a to je film. Kroz dokumentarni pristup je mnogo lakše pričati priču, dok za igrani film treba mnogo više energije, ali i upornosti. Mnoga djela kroz istoriju su bila nadahnuta životom Hristovih tj Novim zavjetom, pa tako imamo razna djela iz slikarstva, vajarstva, muzike i sl. Moderno doba je, iako manje religiozno, u novim umetničkim formama (prije svega filmu) takođe iznedrilo nekoliko vrednih dela iste tematike.

Ovom prilikom vam predstavljamo neka od njih.

King of Kings (1961)

Kralj kraljeva je film Nikolasa Reja i spada u najpopularnije filmove o Isusu Hristu. Ovo je naime film koji je zasigurno najviše puta bio prikazivan na TV ekranima i to u vrijeme Vskršnjih praznika zadnjih 50 godina. Priča previše odstupa od biblijskih izvora, i umesto fokusa na Isusov život i učenje, čini se da je autore filma više zanimao širi otpor jevrejskog naroda rimskoj okupaciji. Drugo veliko odstupanje je svaljivanje krivice za Isusovo raspeće na Rim i Heroda, nasuprot stvarnoj krivici vrhovnih sveštenika, koji su ovde prikazani gotovo pozitivno. Džefri Hanter se našao u ulozi Hrista, dok se za pdličnu muziku pobrinuo Mikloš Roža.

The Gospel According to St. Matthew (1964)

Malo ko bi očekivao da u izboru Vatikana za najbolji film o Isusu, prvo mesto pripadne ostvarenju osobe koja se deklariše kao ateista, marksista i homoseksualac, ali upravo to se dogododilo u slučaju ovog filma. Stvar dobija smisao kada saznamo da je autor filma Pjer Paolo Pazolini umesto originalnog scenarija gotovo u celosti upotrebio tekst iz Novog zaveta, i to iz njegovog najpoetičnijeg dela, jevanđelja po Mateju. Film je snimljen u stilu italijanskog neorealizma, u crno-beloj tehnici, sa čestim korišćenjem kamere iz ruke, na originalnoj lokaciji i sa amaterima u većini uloga. U velikom broju scena Isus gleda direktno u kameru i na taj način se obraća i nama kao gledaocima, posebno u sekvenci Besede na gori, verovatno najboljim momentima filma. Velika vrlina filma je sjajno korišćenje muzike, među kojoj se izdvajaju iz djela klasične muzike Baha, Mocarta i Prokofjeva.

The Greatest story ever told (1965)

Najveća priča ikad ispričana je tada bio najskuplji i najambiciozniji film rađen na temu ove priče, u to doba. Film je odradila holivudska prudukcijska kuća i vjerovatno je sa njim još tad žavršila svoju priči i prepričavanje, a glavnog posla se prihvatio režiser Džordž Stivens, koji je do tada bio poznat po djelu Dnevnik Ane Frank. Buđet za realizaciju ovog projekta je na kraju narastao na 21 milion dolara. Film je poslije velikih problema tokom snimanja na kraju došao do publike, ali nije primljen posebno spektakularno. Naime, najveće mane su se ogledale u njegovoj dužini ali i monoton iji, koja je svojom prazninom umarala tadašnju publiku. Nedostatak velikih zvijezda je i bila određena prednost kako je smatrao i sam Stivens, ali je bilo i nedovoljno na kraju. U filmu se pojavljuje Džonj Vejn u ulozi rimskog centuriona, a glavnu ulogu Isusa, Stivens je dao švedskom glumcu Maksu fon Sidovu, koji ju je odradio sasvim solidno. Kroz ovakav prijekat Stiven je ispričao sve bitne priče iz života Hristovog, a publici ih je predstavio na jedan lagan (možda i previše) usporen način. Poslije svega ovoga, Holivud se mnogo godina nije upuštao u projekte vezane na biblijsku temu, tako je je film Noa iz 2013. možda i prvi poslije dugo godina. Kako god, film je ostao jedan od nezaobilaznih klasika iz tog perioda.

Jesus of Nazareth (1977)

Italijani su 70-ih godina u saradnji sa britancima snimili film o Hristu u trajanju od preko 6 sati. To je bio najveći poduhvat tog vremena, pa je u nekim zemljama prikazivan kao mini film, a u nekim kao dvodjelni film. U pitanju je bilo djelo koje je režirao italijan Franko Zefireli, a glavnu ulogu, ulogu Hrista je tumačio Robert Pauel. Film je snimam oko 4 godine, da bi na kraju obuhvatio priču o Hristovom rođenju, krštenju, odrastanu, susretu sa Jovanom Krstiteljem kojeg tumači Majk Jork, te njegovim čudima, raspećem i na kraju vaskrsnućem. Ovo djelo je na kraju dobilo mnoge pohvale, najviše iz hrišćanskih zemalja i njihovih vođa, a ponajviše zbog svog ekumenskog karaktera. U filmu još igraju Kristofer Plamer, Ian Mekšejn, Ana Benkroft.

The Last temptation of Christ (1988)

U svijetu filma, mnogi su stvarali filmove o Isusu Hristu. Neki su sa tom pričom otišli u jedan sasvim drugačiji pravac, pa Hrišćanskog Boga prikazali kao sasvim jednog običnog grešnika, koji moli i preklinje za svoj život kojeg nije u stanju da pobijedi. Riječ je o filmu Posljednje Hristovo iskušenje (The last temptation of Christ), koji je odradio Martin Skorseze, a on ujedno predstavlja Skorsezijev najveći promašaj u svojoj karijeri. Hrista tumači Viljem Defo, dok se od poznatijih tu još pojavljuje i Harvi Kajtel u ulozi Jude. Skorsezeova filmska verzija priče je naišla na kitike na samo hrišćana. Na primer, ideja da Isus i njegovi sledbenici, kao vjerodostojni predstavnici ljudi svog vremena, pričaju njujorškim naglaskom, a Rimljani najčistijim britanskim, je zasmejala i poštovaoce velikog režisera, pa su neki zli jezici film prozvali Isus i apostolic iz Bruklina. Film je digao mnogo prašine i prije svoga prikazivanja, a kada je izašao izazvao je kod ljudi mnogo pitanja i preispitivanja o dogmatskom tumačenju vjere i hrišćanstva, pošto mu je prvenstveno to bio i cilj.

The Passion of the Christ (2004)

Drugi su ipak (za razliku od Skorsezea i ekipe) snimali film  po biblijskom slijedu događaja, kao što je to radio Mel Gibson, pa je snimio film o posljednjih 12 sati Hristovog života i njegovo stradanje. Za ovaj svoj projekat Gibson je naišao na težak otpor mnogih velikih producentskih kuća, pa je Gibson film snimio sam i sa velikom upornošću. Film počinje agonijom u Getsimanskom vrtu, a završava se vaskrslim Isusom koji otvara oči i ustaje iz groba. Na ruci mu se vide rane na mestima gde je bio prikovan. Ovim filmom je do sada prikazan i najpotpuniji i najtopliji prikaz Hrista na filmskoj traci do današnjeg dana, a sve to je ostvareno uz pomoć Džejmsa Kavizela u ulozi Isusa Hrista. On je odličan u svom prikazu Hrista kao mučenika, iako nije imao puno dijaloga da pokaže svoj puno glumački kapacitet. Film je veoma direktan i obiluje britalnim scenama, kojima je Gibson samo želio da približi i podstakne saosjećanje gledaoca sa Hristovom žrtvom. Težište priče je najviše stavljeno na Hristovo stradanje, a nešto manje na njegovo vaskrsenje. Pored Kavizela, u filmu glumi i Monika Beluči i to u ulozi Magdalene. Uzevši u obzir da je Gibson veliki hrišćanin i ne čudi to što je čitavu priči i projekat gurao najviše sam, a na kraju smo dobili jedno djelo koje je nekako i najbolje ostvarenje dosadašnje o Hristu i njegovom životu. Naime, film je na kraju postao jedan od najgledanijih svih vremena. (Nedavno je Melo najavio i snimanje drugog dijela).

Pored do sada nabrojanih filmova bilo je i onih koji nisu toliko ostavili traga u svijtu filma. Pa tako na primjer imamo film Son of God iz 2014, autora Kristofera Spensera. Pa imamo film Last days in the desert (2015), o Hristovom 40-odnevnom boravku i iskušenjima u pustinji. 2016. izlaze filmovi pod nazivom The Young Messiah, koji priča o životu Hristovom dok je sa porodicom boravio u Egiptu i kada je imao 7 godina, pa polako upoznaje svoju religijsku stranu. Te 2016.te godine je izašao i film Risen, koji se bavi periodom poslije Hristovog vaskrsnuća, gdje jedan Rimski tribun, kojeg tumači Jozef Fajns, ima zadatak da pronađe Hristovo tijelo.

Postoje i oni koji se uopšte nisu trudili da snime neki sličan film na ovu temu, a to su mnoge producentske kuće iz Holivuda, kao i velika većina američkih filmskih produceneta. Naprotiv, oni su otišli u drugom smijeru takođe, pa su ulagali energiju u to da snime filmove koji iskrivljuju sliku o Hrišćanskom Bogu, pa je tako došlo do ekranizacije mnogih romana Dena Brauna (Najiščekivaniji film u 2006. godini je bio DaVinčijev kod).

Možda dosad iznenađujuće, ali svakako je za očekivati nešto sa ruske strane i sa ozbiljnijim pristupom, da se uradi po ovom pitanju.

Mary Magdalene (2018)

Ove godine, sada tokom marta je izažao novi film koje se ne baš direkto ali itekako tiče teme života Hristovog. Naime, riječ je o filmu o Mariji Magdaleni. Glavnu ulogu u fimu tumači Runi Mara igrajuci Magdalenu, dok su u ulozi Hrista našao Hoakim Finiks. Režiju je odradio Gart Dejvis koji je do sada poznat po filmu Lion na kojem je takođe sarađivao sa Marom. Scenario su pisale Helen Edmundson i Filipa Goslet. Film Marija Magdalena prikazuje snažnu i inspirativnu ljudsku priču o jednoj od najmisterioznijih, neshvaćenih duhovnih ličnosti u istoriji čovječanstva. Ovaj biografski film, rađen po motivima iz biblije, prikazuje Mariju, mladu ženu u potrazi za novim načinom života. Sputana pravilima svog vremena, Marija prkosi svojoj tradicionalnoj porodici i priključuje se novom društvenom pokretu koji predvodi harizmatični Isus iz Nazareta (Hoakin Feniks). Ubrzo, ona pronalazi sebe u ovom pokretu i potpuno se posvećuje putovanju koje će je odvesti u Jerusalim.

Uz dosadašnju priču, evo i trejlera za ovaj novi film.